Płytka prototypowa – tak zwany breadboard

Zaczynając moje eksperymenty z Arduino nie miałem praktycznie doświadczenia w elektronice. Rzeczą, której się najbardziej obawiałem, było jak sobie poradzę z montowaniem wszystkiego w całość. Z lutownicą więcej pracowałem może 20 lat temu, w ogólniaku. Od tego czasu – sporadycznie.

Pierwszy raz z płytką prototypową (tak zwany breadboard z angielskiego) zetknąłem się dopiero teraz i muszę powiedzieć, że rozwiały się wszystkie moje obawy. Praca z nią jest łatwa i przyjemna, składnie testowego układu nie nastręcza najmniejszego problemu, bo nie trzeba nic lutować.

Jak to działa?

Płytka jest to kawałek plastiku z mnóstwem otworów. W otworach tych znajdują się blaszki utrzymujące na miejscu wsadzony drut lub element. Otwory są połączone ze sobą wg pewnego schematu.

W górnej i dolnej części znajdują się poziome szyny połączone wzdłuż całej płytki. Doskonale nadają się do rozprowadzenia zasilania. W środkowej części wgłębienie rozdziela płytkę na dwie części, niepołączone ze sobą. Pozostałe otwory są połączone, tworząc krótkie szyny w pionie.

Oto przykład, o którym dokładniej opowiem w innym wpisie, ale powinien dobrze ilustrować jak budować z wykorzystaniem breadboarda. Na zdjęcie układu naniosłem linie jak przebiegają połączenia (kable w dolnej części prowadzą do portów wyjściowych płytki Arduino, domykając układ).

Wszystkie elementy są wsadzone na wcisk, trzymają się dobrze, więc całość została zbudowana praktycznie bez lutowania.

Jeśli przed eksperymentami z Arduino powstrzymuje Cię niepewność co do tego czy dasz radę wszystko zmontować nie niszcząc sterty elementów – breadboard jest tym czego potrzebujesz. Łatwo zmontujesz układ, a jeśli dojdziesz do wniosku, że chcesz  go zmodyfikować – w kilka minut jesteś to w stanie zrobić bez korzystania z lutownicy.